Eerlijk is eerlijk, ik sta niet bekend om mijn softheid op school. Wie naar juf Anouk gaat… die staat wat te wachten. Collega’s grappen er vaak over, ouders proberen erover te grappen, maar bij de meesten zie ik ook een spoortje van angst.
Dat vind ik niet erg.
Ik heb intussen lang genoeg ervaring om te weten dat wat ik doe en na probeer te streven goed is. En ik ga ermee door, omdat ik steeds vaker de bevestiging krijg dat kinderen van tegenwoordig helemaal niks meer gewend zijn. Ze krijgen 0,0 weerstand vanuit hun ouders. Deze generatie opvoeders wordt ook wel de “curlingouders” genoemd. Ik hou niet van sport en noem deze ouders veel liever “bulldozers”, want dat zijn ze feitelijk. (die term kwam ik tegen in een artikel over ditzelfde onderwerp, dus het is niet van mij, maar ik weet niet van wie wel).
Deze ouders bulldozeren alle probleempjes weg, zodat hun kinderen geen hobbels in het leven tegen hoeven te komen.
Maar toch… Mijn persoon vormt voor veel kinderen ook een hobbel. En deze hobbel laat zich niet door ouders wegbulldozeren, laat staan weg curlingen…
Voorbeeldje uit de praktijk
Nog geen idee wat een bulldozerouder precies is? Dat kan zomaar eens een goed teken zijn, want dan heb je je niet herkend in het plaatje dat ik in de inleiding schetste.
De curlingouders in mijn klassen zijn/ waren de volgende:
- De moeder van Henriëtte stond in de deuropening, door iedereen aangegaapt, toen ze Henriëtte letterlijk toefluisterde: “Ga maar aan de juf vertellen dat je je huiswerk kwijt bent geraakt. Ze wordt echt niet boos.”
- De vader van Cassian die mij steevast mailt dat Cassian zijn huiswerk niet gemaakt heeft, zijn gymkleding niet heeft meegenomen, zijn luizencape kwijt is, zijn groene potlood is verloren, zijn schrift van dictee niet meer kan vinden, zijn wachtwoorden vergeten is en of ik “alsjeblieft voor hem een nieuwe ### wil regelen en het hem niet kwalijk wil nemen…”
- De ouders van Pearl, die huilend in de deuropening stond, want “ze heeft gehoord dat jij zo streng bent en nu is ze bang dat ze op haar kop gaat krijgen, dus of je dat alsjeblieft voorlopig niet wil doen…”
- De moeder van Guido, die ik op een middag achter een van onze computers aantrof met hem achter zich, terwijl ze zijn eerder opgegeven strafwerk zat over te tikken…
Dit zijn 4 voorbeelden die me zo te binnen schieten, maar er zijn er natuurlijk veel en veel meer… Ook van collega’s hoor ik altijd veel over dit type ouder. Zo schijnt er op school een vader te zijn die elke ochtend drie broodtrommeltje maakt en vult, om te voorkomen dat er een broodje bij zit dat zijn dochter niet lekker vindt, want “ze kan tijdens de ochtend nogal eens van gedachten veranderen”. Bulldozerouder? Of toch “het-verwende-kind-syndroom”? Beetje van beiden, misschien.
Deze ouders hebben echter één ding met elkaar gemeen: ze bulldozeren letterlijk over hun kinderen en de problemen die ze kunnen krijgen heen.
De term curlingouder is bedacht door Bent Hougaard, een Deense psycholoog. In 2004 trok hij de vergelijking van deze ouders met de sport. Waar de sporter de baan glad moeten strijken om de bal goed door te kunnen laten, doen ouders dit voor hun kind. Door alle obstakels weg te nemen, kan een kind niet goed omgaan met tegenslagen en zal het zich niet volledig ontplooien.
Gevolgen voor kinderen
Deze ouders ontnemen hun kinderen (vaak onbedoeld en niet beseffend) een zeer belangrijk element van hun ontwikkeling: zelfstandigheid en verantwoordelijkheid.
Is het namelijk niet zo dat we, hoe leuk ons leven ook is, vroeg of laat allemaal eens tegenslag meemaken? Dat we allemaal een verlies moeten accepteren of pittige feedback moeten slikken?
Verdriet, pijn en stress zijn geen leuke emoties, maar wel emoties waar je mee om moet kunnen gaan.
Als je deze problemen bij kinderen weghaalt en al het negatieve uit hun leven bant, worden ze later alleen maar teleurgesteld. Ze kunnen angstig worden, want zo was de wereld voorheen toch niet? Misschien blijven ze wel altijd kinderlijk gedrag vertonen en raken ze nooit klaar voor de grote mensenwereld… Dat wil je toch niet voor je kind?
Laat dan een kind tegen een juf of meester aanbotsen die weerstand biedt. Leerkrachten zijn doorgaans professionals, die weten wat ze doen. Een kind dat bij mij aan komt geven dat het zijn werk niet heeft kunnen maken en daar een goede reden voor heeft (of al zelfstandig een oplossing heeft bedacht of misschien een compromis voorstelt) heeft geen enkele reden om bang te zijn. Het kan immers gebeuren. Net als dat je je gymspullen kwijtraakt, je kiwi verrot is, je dicteeschrift door de versnipperaar is gegaan of je je wachtwoorden niet goed hebt opgeschreven.
Dat kan allemaal. Maar leer kinderen dit zelf oplossen.
Verschil in groepen
Natuurlijk spreek ik voor mijzelf. Ik sta in groep 8 en geef alleen maar les in de bovenbouw. Maar ook kleuters kunnen zelf naar de juf stappen met kleine problemen. Hoe jonger geleerd, hoe sterker kinderen zullen worden en hoe minder problematisch problemen zullen zijn.
Rechtszaak
Dat dit er bij veel ouders niet zo in wil mag wel blijken uit een rechtszaak die is geweest in 2017. Ouders spanden namelijk een zaak aan omdat zij het niet eens waren met de klassenindeling van de school!
Ik kan dat gewoon echt niet begrijpen. Gelukkig werd deze rechtszaak door de ouders ingetrokken. Waarschijnlijk beseften ze zelf ook wel dat het een beetje gek was.
Wat moet je doen als ouder?
Wil jij van je kind een verantwoordelijk en zelfstandig mens maken? Dan moet je je kind de kans geven tegenslagen te verwerken. Dat betekent dat het met feedback op moet kunnen gaan en dat het zijn of haar eigen boontjes moet kunnen doppen.
Dat hoeft een kind niet helemaal alleen te doen. Jij als ouder kunt begeleiding geven, praten en uitleggen. Maar zorg wel dat ze het uiteindelijk zélf kunnen.
5 tips om geen bulldozer te worden
Om je op weg te helpen deel ik hierbij 5 tips die je kunnen redden van het bulldozerschap. Interpreteer ze zoals je wilt.
1 Geef ruimte aan teleurstelling
In geen enkel leven gaat het altijd helemaal geweldig en goed. Laat dus zien dat jij ook wel eens teleurgesteld bent, op je kop hebt gekregen, iets bent kwijtgeraakt of niet op tijd af hebt gekregen. Laat anderzijds ook de teleurstelling van je kind er zijn en praat erover. “Balen hè? Hoe ga je dat oplossen?” zou een prima insteek zijn. Zo laat je zien dat je de teleurstelling ziet en erkent.
2 Los het probleem NIET op
In het verlengde van 1, mocht er ooit teleurstelling zijn: laat het oplossen even wachten of doe het helemaal niet. Is natuurlijk afhankelijk van het probleem, want waar je kind makkelijk bij de juf kan melden dat het zijn spreekbeurt voor volgende week nog niet heeft voorbereid, kun je van een kind niet verwachten dat het zelf de discussie met de leerkracht over het schooladvies aangaat (al zijn die er ook). Maar geef je kind de ruimte om zelf met een oplossing te komen. Stel vragen als “Hoe ga je dat oplossen?” en “Heb je al nagedacht hoe het dan verder moet?” in plaats van “Ik pak de telefoon en bel je juf wel even…”
3 Leer je kind met emoties omgaan
Emoties zijn complex. Niet iedereen heeft bij dezelfde zaken dezelfde emoties. Leer je kind dan ook dat emoties kunnen verschillen, door erover te praten. Vraag hoe je kind zich voelt en vraag welke emotie hij daarbij heeft. Het benoemen en herkennen van emoties kan heel veel goeds doen.
4 Blijf reëel
Natuurlijk is het vervelend als je kind een 5 heeft gehaald voor de toets waar hij zo hard voor geleerd heeft. Maar blijf wel reëel. Een toets is maar een toets. Een 5 is geen reden om de juf te mailen of de toets eerst bestudeerd kan worden en volgende week nog eens herkanst(want ja, die ouders zijn er…).
5 Laat het los
Tot slot: Let it go… Geldt helemaal bij de kleine teleurstellingen die een kind op school te verstouwen krijgt. Het helpt niet als je als ouder daar de focus op blijft leggen. “Goh Milan, vertel eens wat de juf vorige week zei toen je je huiswerk niet af had?” helpt niet om het los te laten. Je kind een knuffel geven, een kop thee laten drinken en naar buiten sturen wel.
Je kunt geen reactie plaatsen, maar trackbacks en pingbacks zijn beschikbaar.