Een gevalletje “de appel” (meidenvenijn)

Eerder schreef ik over meidenvenijn. Een zeer serieuze kwestie in mijn klas, welke ik dankzij enkele richtlijnen en de hulp van collega’s, redelijk in de kiem heb kunnen smoren.

Desondanks viel ik onlangs van de ene in de andere verbazing toen ik een gesprek had met de moeder van de queen bee (de queen bee is het meisje dat pest en anderen tegen het slachtoffer opzet, degene dankzij wie er sprake is van meidenvenijn – al mag ik dat vast niet zo stellen).

Wat bleek? De appel valt niet ver van de boom.

 

Voorgeschiedenis

Kort samengevat: twee dames kregen in de zomervakantie ruzie omdat de ene (Dewi) de telefoon van de ander (Gwen) zou hebben laten vallen. Deze ruzie liep zo erg op dat Gwen op school een groepje dames om zich heen verzamelde en het Dewi erg moeilijk maakte. Van steken onder water, blikken en buitensluiten tot het verstoppen van haar slipje in een gymles.

Door strakke regels te stellen (en dat deed ik met behulp van een boek en de gedragsspecialist op school) dacht ik het probleem in de hand te hebben.

Dácht inderdaad…

 

Het gesprek

Om nu te zeggen dat het goed gaat, is misschien wat voorbarig. Maar zolang de meiden elkaar niet meer in de gaten houden, lopen te klitten en te smoezen, vind ik dat er sprake is van een verbetering. In de tussentijd moet ik waakzaam blijven.

Maar ook moet ik de betrokken partijen zich betrokken blijven voelen. En dus nodigde ik de queen bee en haar “mom” uit voor een gesprek. Het gesprek deed mijn mond meerdere malen van verbazing openvallen.

“Fijn dat jullie konden komen. Ik wil het even hebben over de situatie rondom Dewi en Gwen… We zijn nu een paar weken verder. Hoe kijken jullie erop terug?”

Het ging helemaal los.

“Tja,” begon de queens mom. “Wat moet ik zeggen? Ik snap dat we dit gesprek hebben, maar we weten allebei waar het probleem zit. Dewi zal het niet gaan maken in het leven. Ze zal het onderspit delven en dat doet pijn. Daarom stelt ze zich nu zo aan…”

Dat was even slikken. Want deze kilheid van de queens mom had ik niet aan zien komen. Was het nu eigenlijk Dewi’s eigen schuld?

“Ik geloof dat ik u niet helemaal begrijp,” probeerde ik het nog enigszins te rekken, in het gezicht van een grijnzende Gwen kijkend.

“Los daarvan is ze gewoon jaloers. Gwen krijgt tenminste maandelijks nieuwe kleren, drie keer per jaar nieuwe schoenen. Merkkleding vooral. Daar zijn ze toch gevoelig voor. En dat heeft Dewi niet. Ja, dan moet je niet gaan piepen dat je niet gezien wordt.”

Misselijkmakend vond ik het. Ik kan me zo voorstellen dat mijn gezicht wit wegtrok. Ik moest zelfs wat tranen bedwingen, waarvan ik nog altijd niet weet of ze van woede of van verdriet waren. Ik hou het maar op beiden.

Het blaadje dat ik ter voorbereiding had samengesteld heb ik in mijn hand verfrommeld. Zinloos. Totaal zinloos.

 

Nog lang niet opgelost

Achteraf gezien had ik dit gesprek nooit alleen moeten voeren. Het beste was om de gedragsspecialist erbij te vragen of op zijn minst een toehorende collega. Want ik zal het afleggen tegen de queen en haar “mom” als het op een discussie aankomt.

Ook is me duidelijk dat deze kwestie nog lang niet is opgelost. Ik vrees ook dat ik niet in staat zal zijn het helemaal op te lossen. Niet als het zo diep geworteld is, met paplepel wordt ingegoten en in stand wordt gehouden door dergelijke uitlatingen. Dan kan ik alleen maar hopen dat ik met dit verhaal ouders bereik die wél openstaan voor verbetering en wel in de spiegel durven kijken. Zie, hoor of voel je iets? Maak het bespreekbaar. Wees geen struisvogel en steek je kop niet in het zand. Help!

Meidenvenijn is vreselijk. Het kan schade voor het leven veroorzaken. Vooral voor het slachtoffer, maar ook voor de meelopers, de grijze groep en soms ook voor de queen.