Eerder schreef ik over meidenvenijn. Een zeer serieuze kwestie in mijn klas, welke ik dankzij enkele richtlijnen en de hulp van collega’s, redelijk in de kiem heb kunnen smoren.
Desondanks viel ik onlangs van de ene in de andere verbazing toen ik een gesprek had met de moeder van de queen bee (de queen bee is het meisje dat pest en anderen tegen het slachtoffer opzet, degene dankzij wie er sprake is van meidenvenijn – al mag ik dat vast niet zo stellen).
Wat bleek? De appel valt niet ver van de boom.
Voorgeschiedenis
Kort samengevat: twee dames kregen in de zomervakantie ruzie omdat de ene (Dewi) de telefoon van de ander (Gwen) zou hebben laten vallen. Deze ruzie liep zo erg op dat Gwen op school een groepje dames om zich heen verzamelde en het Dewi erg moeilijk maakte. Van steken onder water, blikken en buitensluiten tot het verstoppen van haar slipje in een gymles.
Door strakke regels te stellen (en dat deed ik met behulp van een boek en de gedragsspecialist op school) dacht ik het probleem in de hand te hebben.
Dácht inderdaad…
Het gesprek
Om nu te zeggen dat het goed gaat, is misschien wat voorbarig. Maar zolang de meiden elkaar niet meer in de gaten houden, lopen te klitten en te smoezen, vind ik dat er sprake is van een verbetering. In de tussentijd moet ik waakzaam blijven.
Maar ook moet ik de betrokken partijen zich betrokken blijven voelen. En dus nodigde ik de queen bee en haar “mom” uit voor een gesprek. Het gesprek deed mijn mond meerdere malen van verbazing openvallen.
“Fijn dat jullie konden komen. Ik wil het even hebben over de situatie rondom Dewi en Gwen… We zijn nu een paar weken verder. Hoe kijken jullie erop terug?”
Het ging helemaal los.
“Tja,” begon de queens mom. “Wat moet ik zeggen? Ik snap dat we dit gesprek hebben, maar we weten allebei waar het probleem zit. Dewi zal het niet gaan maken in het leven. Ze zal het onderspit delven en dat doet pijn. Daarom stelt ze zich nu zo aan…”
Dat was even slikken. Want deze kilheid van de queens mom had ik niet aan zien komen. Was het nu eigenlijk Dewi’s eigen schuld?
“Ik geloof dat ik u niet helemaal begrijp,” probeerde ik het nog enigszins te rekken, in het gezicht van een grijnzende Gwen kijkend.
“Los daarvan is ze gewoon jaloers. Gwen krijgt tenminste maandelijks nieuwe kleren, drie keer per jaar nieuwe schoenen. Merkkleding vooral. Daar zijn ze toch gevoelig voor. En dat heeft Dewi niet. Ja, dan moet je niet gaan piepen dat je niet gezien wordt.”
Misselijkmakend vond ik het. Ik kan me zo voorstellen dat mijn gezicht wit wegtrok. Ik moest zelfs wat tranen bedwingen, waarvan ik nog altijd niet weet of ze van woede of van verdriet waren. Ik hou het maar op beiden.
Het blaadje dat ik ter voorbereiding had samengesteld heb ik in mijn hand verfrommeld. Zinloos. Totaal zinloos.
Nog lang niet opgelost
Achteraf gezien had ik dit gesprek nooit alleen moeten voeren. Het beste was om de gedragsspecialist erbij te vragen of op zijn minst een toehorende collega. Want ik zal het afleggen tegen de queen en haar “mom” als het op een discussie aankomt.
Ook is me duidelijk dat deze kwestie nog lang niet is opgelost. Ik vrees ook dat ik niet in staat zal zijn het helemaal op te lossen. Niet als het zo diep geworteld is, met paplepel wordt ingegoten en in stand wordt gehouden door dergelijke uitlatingen. Dan kan ik alleen maar hopen dat ik met dit verhaal ouders bereik die wél openstaan voor verbetering en wel in de spiegel durven kijken. Zie, hoor of voel je iets? Maak het bespreekbaar. Wees geen struisvogel en steek je kop niet in het zand. Help!
Meidenvenijn is vreselijk. Het kan schade voor het leven veroorzaken. Vooral voor het slachtoffer, maar ook voor de meelopers, de grijze groep en soms ook voor de queen.
De appel valt niet ver van de boom is iets wat ik helaas al te goed herken bij pestkoppen… (En dan bedoel ik niet hun meelopers).
Als kind werd ik stelselmatig gepest door steeds hetzelfde meisje. Op een kerstmarkt van onze vroegere basisschool, waar ik al een of twee jaar vanaf was, was het weer eens raak. Mijn moeder ging toen verhaal halen bij haar moeder. Die moeder van haar had een grote mond en gaat helemaal niet in op wat haar dochter heeft gedaan, alleen op wat mijn dochter via-via-via(…) over mij heeft gehoord. Met deze mevrouw viel gewoon niet te praten. Ik herkende de manier van reageren van het meisje heel erg in hoe haar moeder reageert.
Het meisje heeft me nog jarenlang gepest in de vorm van als we elkaar op straat tegenkomen mij uitschelden voor bv. k…hoer of me achtervolgen met haar “vriendinnen” (hofdames?). Gelukkig is dat meisje al een tijd geleden gaan samenwonen en daardoor verhuisd en heb ik haar al heel lang niet meer gezien! Maar als ik haar ooit tegenkom en ze valt me lastig ga ik misschien, na al die jaren, aangifte doen of een advocaat inschakelen die haar een briefje stuurt. Ik ben eigenlijk gewoon bang dat ik haar weer tegenkom, al is dat nu al lang niet meer gebeurd en ik verwacht ook niet dat dat snel gebeurt.
Ik heb ook nog als kind een vriendinnetje (hofdame) gehad dat op een bepaald moment bij een zeer populair, pestend meisje (queen bee) wilde horen. Toen ging ze mij ook pesten. Na een jaar hebben de meisjes ruzie gekregen en werd ik weer vriendinnen met “hofdame”. Dat was geen leuke vriendschap. Ze deed tegen mij aardig maar het was eigenlijk een typische hofdame die door iedereen leuk gevonden wilde worden, en waar ik op internet (in die tijd vooral op Hyves) kon lezen wat ze met andere meisjes over mij schreef…
Met de ouders van dit meisje kon je wel heel goed praten over de problemen die wij hadden met “queen bee”, maar hun eigen dochter was heilig. Het was altijd de ander die fout zat en nooit hun dochter of zijzelf(!). Queen bee was zeker geen leuk meisje (haar ouders ken ik dan niet), maar hofdame was nog niet veel beter. Eigenlijk lijkt ze qua gedrag nog heel erg op een queen bee maar is het meer iemand die heel graag bij populaire meisjes wil horen dan dat ze er zelf een is.
Ik heb gelukkig geen contact meer met “hofdame” en haar echt al vele jaren niet eens meer gezien, maar ik schrik er nog steeds van als mensen mij aanspreken, die mij en haar vroeger hebben gekend en dit meisje en haar ouders volgen op internet, ineens beginnen over wat zij op Facebook hebben gezien van dit meisje en haar ouders…
Dit gaat inmiddels zo ver dat ik bepaalde buurten en winkelcentra liever zo min mogelijk bezoek omdat ik weet dat ik daar mensen kan tegenkomen die hetzelfde hebben ervaren als ik maar op internet deze mensen volgen en hun verbazing met mij willen delen. (Hofdame en ouders zijn ook van die mensen die heel de dag op Facebook zitten en daar iedereen waar ze zelf een probleem mee hebben als vriend toevoegen. Maar dat is iets wat ik dan nooit zal begrijpen.)
Mijn ervaring is dus ook dat de zgn. queen bees/hofdames erg op hun ouders lijken en andersom! Helaas is er bij de door mij beschreven dames waarschijnlijk vanuit hun omgeving vroeger nooit goed gereageerd op hun gedrag…